“ လူရွင္သခၤ်ဳိင္း”

ေလျပင္းေမႊေနွာက္
ဘ၀ေတြေပ်က္ခဲ့ၾကတာ ...........

တႏွစ္လည္ေျမက္
ေရာက္ခဲ့ျပီတဲ့လား ..............

ေၾကြလြင့္ခဲ့တဲ့အသက္ေတြ
ေ၀ခဲ့ၾကတဲ့မ်က္ရည္
ျပိဳကြဲခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြ
ဘာေတြနဲ့အစားထိုး
ျပဇာတ္တစ္ခုနိဂုံးလို
ျပည္ဖုံးကားခ်လို့ရလို့လား ..............

ဟိုး...မွာ........ၾကည့္စမ္း ........
အသက္မပါတဲ့မ်က္လုံး
အျပဳံးတုေတြတပ္
ဘ၀ရဲ့ေန့ေတြျဖတ္ေနၾကသူေတြ ........

တစ္ခ်ိဳ.ကရူးသြပ္
တစ္ခ်ိဳ.ကေပါက္ကြဲ
တစ္ခ်ိဳ.ကငရဲေရာက္ေနသလို
အသက္ဆက္ဖို့အဓိပယ္မဲ့
ေမ့မရတဲ့ေနစြဲတစ္ခု (ေမလ ၂ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္)။
တေစ ၦလိုေျခာက္လွန္.
ေျမြမဆိုတဲ့အမည္နာမနဲ့
၀င္ေရာက္ခံေဒသေတြ
အခုထိအလြမ္းေတြ....ေစြတုန္း
ေသလြန္ျခင္းေနာက္
ဘယ္ဆီခရီးေပ်က္ေနၾကမဲ့
မိသားစုေတြေမ်ွာ္တုန္း .......

ဧရာ၀တီရဲ့ကမ္းနဖူးမွာ
သားေသကိုလြမ္းငိုေနတဲ့
အေမအိုေတြရွိတယ ္........

အေမ့စိတ္နဲ့ေျဖသိပ္ေနတဲ့
သားေတြရွိတယ္ .......

ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ေတြကို
ရက္စက္စြာ၀ါးျမိဳခဲ့တဲ့
ဧရာ၀တီရဲ့ရင္ခြင္ကို
ခါးသီးစြာၾကည့္ေနတဲ့
ၾကင္ေဖာ္ေ၀းေတြရွိတယ္ ......

ခိုကိုးရာမဲ့ဘ၀ေတြမွာ
လိုေနတာကေမတၱာ ........
ျဖဴစင္တဲ့ေစတနာ .........

ရာသီေတြေျပာင္းခဲ့ေပမဲ့
မေဟာင္းနိင္တဲ့ရင္ေတြနဲ့
သူတို့ရွင္သန္ရာေဒသေတြမွာ
သုသာန္တစလို........
ရင္ခြင္ေတြတိတ္ဆိတ္ ...........

တကယ္ေတာ့လဲ .........
ဒီရင္ေတြမျငိမ္းသမ်ွ
ေနထိုင္ရာေဒသေတြဟာ
လူရွင္သခၤ်ဳိင္းေတြလိုပါပဲ ...........

ဆိုၾကစတမ္းဆို .....
ဦးေႏွာက္ဥာဏ္ေတြရွိေပမဲ့
ေတြးနိင္သေလာက္ေတြးခြင့္မရဘူး
မ်က္လုံးေတြရွိေနေပမဲ့
ျမင္နိင္သေလာက္ျမင္ခြင့္မရဘူး
နားေတြရွိေနေပမဲ့
ၾကားနိင္သေလာက္ၾကားခြင့္မရဘူး
ပါစပ္ေတြရွိေပမဲ့
ေျပာနိင္သေလာက္ေျပာခြင့္မရဘူး
လက္ေတြရွိေပမဲ့
လုပ္နိင္သေလာက္လုပ္ခြင့္မရဘူး
ေျခေတြရိွေပမဲ့
ေလ်ွာက္နိင္သေလာက္ေလ်ွာက္ခြင့္မရဘူး
ဘယ္သူမွျပန္မေျပာပါနဲ့ေနာ္ ........

ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာျပပါ့မယ္
ကြ်န္ေတာ္ဟာလဲ ...........
လူရွင္သခၤ်ဳိင္းက
လူတစ္ေယာက္ပါပဲ ........

ကြ်န္ေတာ္ေနတာလား? .........
ဟုတ္ကဲ့ေျဖပါ့မယ္
ရွဴး.......ဘယ္သူမွမေျပာနဲ့ေနာ္
ကြ်န္ေတာ္ေနတာ.........ျမန္မာျပည္မွာပါ။

အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ ......
ကြ်န္ေတာ္ဟာလဲ
လူရွင္သခၤ်ဳိင္းကပါလို ့ ............

(ေမလ၂ရက္ေန ့နာဂစ္တနွစ္ျပည္.အမွတ္တရခံစားေရးဖြဲ ့ပါသည္။)

ဇြဲမာန္။

(ဤကဗ်ာအား ေပးပို ့လာေသာ ကဗ်ာဆရာ ဇြဲမာန္ အား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္)။