Friday, August 5, 2011

ဒါဟာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ (၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ ခုႏွစ္၊ ည ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္)။



























ဒါဟာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ (၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ ခုႏွစ္၊ ည ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္)။

ၾသဂုတ္လ ရွစ္ရက္ မိုးစက္ ဖြဲဖြဲ ေအာက္မွာ
ေန့လည္ ၂ နာရီေလာက္က စ ၀င္ေရာက္လာတဲ့
သက္တန့္ေရာင္ လူလိွဳင္းမ်ား။
တေငြ့ေငြ့နဲ့ေလာင္ခဲ့တဲ့ မီး၊ ပြဲၿပီး မီးေသ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ မီး။

စက္မႈ ေက်ာင္းသားနဲ့ အရပ္သား စကားမ်ားၾကရာက
မတရားဘက္လိုက္မႈ ရဲ့ တရားဥပေဒမဲ့တာက တစ္ေၾကာင္း၊
စား၀တ္ေနေရး ၾကပ္တည္းတာက တစ္ေၾကာင္း၊
ဆိုရွယ္က်က် လစ္တတ္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ ကြက္ၾကားမိုးက တစ္ေၾကာင္း၊
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတာင့္မခံႏိုင္တဲ့ အဆံုး တြန္းလွန္မႈ အစ ျဖစ္ခဲ့ရ။

ဘာဆို ဘာမွ မပ်က္စီး မဖ်က္ဆီးတဲ့ ဆူးေလ လမ္းမေပၚ
သက္တန့္ေရာင္ လူလွိဳင္းမ်ားကို လက္ခုတ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ့ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾက။
မိုးေရေတြ ရႊဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၀င္းပ ေနခဲ့ၾက။

ရန္ကုန္ၿမိဳ့ရဲ့ အသည္းႏွလံုး ၊ လြတ္လပ္ေရး ပန္း ဆင္ျမန္းရာေျမ ၊
ယူနီဂ်က္ အလံခ် ၊ ၾကယ္ျဖဴပြင့္ႀကီးကို အရြယ္တူ ၾကယ္ျဖဴ ၀န္းရံခ
တို့ေတြရဲ့ လြတ္လပ္ေရး ေအာင္လံ တလြင့္လြင့္နဲ့ ဂုဏ္တက္ခဲ့တဲ့အရပ္
” တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ့မေသြ၊ တို့ေျပ တို့ေျမ ၊ မ်ားလူခတ္သိမ္း ေအးခ်မ္းေစဘို့
ပြင့္တူ ညီမွ် ၀ါဒ ျဖဴစင္တဲ့ေျမ”

ဒီသီခ်င္းထဲက အတို္င္း ျပည္သူအမ်ားရဲ့ ဆႏၵ၊ တရားသျဖင့္ လုိက္ေလွ်ာေပးမလားရယ္လို့
ဒီအရပ္ေဒသကိုေရြး၊ ေပါင္းစုခဲ့တဲ့ ျပည္သူ့ေသြးေတြ။

မိုးကလည္း အလိုက္ တသိ နဲ့ တိတ္ေပး၊ ညခ်မ္းခ်ိန္ခါ ေမွာင္ရီပ်ဳိးျပန္ေတာ့
ဟာ လွတဲ့ ၀မ္းေတြအတြက္ ၊ လာသမွ် ထမင္းေတာင္းေတြမွာ
ေဆးလိပ္ ကြမ္းယာ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ့ ၊ လက္ကိုင္ပု၀ါ အေဟာင္းေလးေတြက အစ
ေပးပို့ ကူညီၾကရွာတဲ့ ၿမိဳ့လယ္ေန လူထုကလည္း ေစတနာေကာင္း။

ေပးသူနဲ့ယူသူ ၾကည္ျဖဴစြာ မွ်တ၊ ေဟာသူ နဲ့ေျပာသူ နားဆင္သူ စည္းကမ္းတက်
လာသမွ် သူ သူ ငါ ငါ ၊ အေျခအေန ကို ၾကည့္ၾက။
ကေလး သား ေျမး လက္ဆြဲလို့ လာၾကသလို ၊
ေမာင့္လက္ ကို ဆြဲ ရဲရဲလိုက္တဲ့ မိခင္ေလာင္းလည္းပါသဗ်ဳိ။

စိုးရိမ္ ထိတ္လန့္မႈေတြ နည္းငယ္မွ မရွိခဲ့ဘူး။

လာ ေဟ့ လာၾက။ ဒါလဟိုဆီ လမ္းမေပၚ ( မဟာဗဓၵဳလလမ္း)
ေမွ်ာ္ကာမွန္းလွ်က္ လွမ္းလို့ႀကိဳတယ္၊ ပဲခူးဖက္က ဆင္းလာၾကမတဲ့။
ဆူးေလ ေျခရင္း ေျမတလင္းမွာ လူခင္းအျပည့္
ထိုင္လွ်က္ တစ္မ်ဳိး ရပ္လွ်က္တစ္သြယ္၊ တနံ တလွ်ား တလမ္းလံုး ေဖြး
လူေတြ လူေတြ မဂိုလမ္း ( ေရႊဘံုသာလမ္း) တဆံုးမ်က္စိ ရွိၾကေပ။
ဒီေန့ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္တယ္ ဆိုတာ မရွိဘူးထင္ရဲ့။
ထင္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အေတြး သိပ္မေ၀းခင္ ပ်က္ျပယ္။

ဆူးေလလမ္းမဖက္ ရပ္ထားတဲ့ ဘတ္(စ္)ကားေတြ ဆႏၵျပသူမ်ားမ်ားျပန္ၾကေစတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ျပန္မယ့္သူမရွိခဲ့။
နက္လာတဲ့ ညဥ့္မွာ ဆက္လာမယ့္ သူေတြကို ေမွ်ာ္ေနတုန္း
ၿမိဳ့ေတာ္ခန္းမ ထဲ က ေအာ္သံ
“ ခု ခ်ိန္က စ အားလံုးျပန္ၾကရန္” တဲ့
နာရီ၀က္ အခ်ိန္ေပး ညဥ့္ ၁၁ နာရီ ထိုးကာစ အခ်ိန္ေလးမွာ
လူထု ထဲကို ဒီေအာ္သံ မေရာက္ခဲ့ဘူး။

ငါတို့ ဘာလို့ လာၾကသလဲ၊ ငါတို့လိုခ်င္တာ ညိွႏိႈင္းေပးၾက။

မထင္ မထင္ ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္ပါဘဲ၊
လူစုမခြဲလို့ ပစ္ သတဲ့..
လက္နက္ဆိုလို့ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မပါတဲ့ျပည္သူေတြကို
ၿမိဳ့လယ္ေခါင္ မီးအေမွာင္ခ်၊ မၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ေသနတ္သံတင္ မက
လက္နက္ႀကီး ပစ္ သံက
ရင္တစ္ခုလံုး ပြင့္ထြက္သြားမလားေတာင္ ခံစားရ။

ေမွာင္နဲ့ မဲမဲ လူသတ္ပြဲမွာ ၊ နီေသာေသြးမ်ား လႊမ္းခ့ဲၿပီ။
မပီ ၀ိုး၀ါး ညဥ့္လႊာေအာက္မွာ ၊ ေၾကာက္လန့္တၾကား ငို ညဥ္းတြားလွ်က္
ကမၻာပ်က္ မတတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

အေမွာင္ထုထဲ ေျခဦးတည့္ရာ၊ ေျပးကာ လႊားလွ်က္ ဘယ္ရပ္ ဘယ္ဆီ မသိၿပီ။
ဒဏ္ရာေပြ့ဖက္ ေျမာင္းႀကိဳေျမာင္းၾကား ၊ အားလ်ားေမွာက္လွ်က္
အသက္လုပြဲ ႏြဲခဲ့ၿပီ။

တခ်ဳိ့လူေတြ လြတ္ရာ လြတ္လမ္း ၊ ထြက္လမ္းရကာ
ေသြးရူး ေသြးတန္း ႀကံဳး၀ါးေအာ္ဟစ္
ယုတ္မာ စစ္တပ္ ျပည္သူသတ္တယ္
ရို္က္ခြဲ လမ္းမီး ဓါတ္တိုင္မ်ားကို ထု ၾကၿပီ။

သန္းေကာင္ေက်ာ္ နာရီျပန္ ၂ ခ်က္
တေန့မွ တည
ဆူးေလလမ္းဟာ ေန့ နဲ့ ည ေျပာင္းျပန္ ကြာျခား
ငရဲသားလို ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ဟိုမွ သည္မွ ေအာ္သံ ဟစ္သံ
ညီးညဴသံနဲ့ ေသနတ္သံ တခ်ဳ့ိ
ႀကိဳၾကား ေပၚထြက္ ညဥ့္နက္နက္မွာ
ရွစ္ရက္ ရွစ္လ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ႏွမ
ဘ၀ ေရတိမ္ နစ္ေတာ့တယ္။

ခင္ေမခက္။

No comments: