ေႏွာင္းခဲ့ေလသည့္ ဂုဏ္ျပဳလႊာ။

ေႏွာင္းခဲ့ေလသည့္ ဂုဏ္ျပဳလႊာ။

“သူတည္းတစ္ေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ
သူတစ္ေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ
ဓမၼတာတည္း...” အနႏၲသူရိယ။

ပုသိမ္ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ဘက္ရွိ
အနည္းငယ္ မေသမသပ္ပံုစံေပါက္ေနေသာ
အိမ္ေလးဆီသို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္
ဧည့္သည္အခ်ဳိ႕ ယခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအတြင္းက
ေရာက္ခ်လာသည္။

သူတုိ႔လက္ထဲတြင္ေတာ့ သစ္သားေဘာင္ကြပ္ထားသည့္
အျဖဴေရာင္စာရြက္တစ္ခု ပါလာသည္။

အိမ္ထဲရွိ စိတ္ေ၀ဒနာခံစားေနရသည့္ အေမအိုသည္
အိမ္မႀကီးႏွင့္ အိမ္ေရွ႕အဖီအၾကား
အမိုးႏွစ္ခုဆီမွ ထုိးက်ေနေသာ အလင္းေရာင္ကိုအားျပဳလ်က္
စာရြက္ေပၚမွ စာသားမ်ားကို အားစိုက္ဖတ္လိုက္သည္။

ဧည့္သည္ ယူလာသည့္ စာရြက္ကေတာ့
လြန္ခဲ့သည့္ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက
ပညာသင္ၾကားရန္ အိမ္က ထြက္ခြာသြားသည့္
သူ၏ သားျဖစ္သူတစ္ေယာက္
ဒီမိုကေရစီႏွင့္ အမွန္တရားအတြက္
အသက္စြန္႔သြားခဲ့ျခင္းကို ဂုဏ္ယူ၀မ္းနည္းေၾကာင္း
စာနာသူအခ်ဳိ႕ ေပးပို႔သည့္ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းျဖစ္သည္။

သူ၏ သားျဖစ္သူသည္
လြန္ခဲ့သည့္ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္က
ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ နာမည္ေက်ာ္
ႀကိဳ႕ကုန္းစက္မႈတကၠသိုလ္ ပစ္ခတ္မႈတြင္
ေသဆံုးသြားသည့္ ကိုစိုးႏုိင္ ျဖစ္သည္။
ထိုအေရးအခင္းသည္ ကိုဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းဟု
လူသိမ်ားခဲ့သည္။

ကိုစိုးႏုိင္ ဆံုးပါးသြားျခင္းေၾကာင့္
စိတ္ေ၀ဒနာ ခံစားခဲ့ရသည့္
အေမအိုႏွင့္ သူတုိ႔ မိသားစုအဖို႔ေတာ့
ထိုဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းက လြန္ခဲ့သည့္ ၂၅
ႏွစ္ေက်ာ္ကျဖစ္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဆီကို
ျပန္လည္အသက္၀င္ေရာက္ရွိလာေစခဲ့သည္။

ပညာေတာ္ၿပီး မိသားစုအေပၚ
ရည္ရည္မြန္မြန္ဆက္ဆံတတ္သည့္ ကိုစိုးႏုိင္သည္
ရန္ကုန္ႀကိဳ႕ကုန္းစက္မႈတကၠသိုလ္တြင္
ပညာဆည္းပူးေနသည့္ RIT ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္သည္။

သူသည္လည္း အျခားေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို
ရည္မွန္းခ်က္အျပည့္ျဖင့္ သတၱဳတူးေဖာ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ကို
ဆည္းပူးေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

အစ္မတစ္ေယာက္၊ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္
အပါအ၀င္ မိသားစုေျခာက္ဦးရွိသည့္
သူတုိ႔မိသားစု၏ အနာဂတ္သည္ ကိုစိုးႏိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။

သူ၏ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္က စစ္ဗိုလ္၊
ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္အျဖစ္ မိသားစုက ရည္မွန္းထားသည္။
ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားေသာ္လည္း အတန္ငယ္ မျပည့္မစံုျဖင့္
႐ုန္းကန္ေနရသည့္ သူတုိ႔မိသားစုအတြက္ေတာ့
ကိုစိုးႏိုင္တစ္ေယာက္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္အျဖစ္
အသက္ေမြးၿပီး ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ေရးက
သူတုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္ခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ပူျပင္းလွေသာ မတ္လ၏
အပူရွိန္ေအာက္ ေႂကြလြင့္ခဲ့သည့္
သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားလို အာဏာရွင္ဦးေန၀င္းႏွင့္
သူ၏အေပါင္းအပါမ်ား၏ ရက္စက္သည့္
အာဏာစက္ေအာက္တြင္ သူတို႔မိသားစု၏
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား တစ္စစီလြင့္ပါးခဲ့ရသည္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဇာတ္ကားမ်ားတြင္
ရည္မြန္သည့္ဟန္ပန္ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း
လက္ေတြ႕တြင္ မာေက်ာခက္ထန္ၿပီး
ရက္စက္သည့္ မ်က္ႏွာထားမ်ားႏွင့္
လံုထိန္းအခ်ဳိ႕သည္
ကိုစိုးႏုိင္ ပညာသင္ၾကားရာ
အင္းစိန္ RIT ၀င္းကို ၀ိုင္းထားလိုက္သည္။

သူတုိ႔သည္ ထိုေန႔မတုိင္မီ (၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၂
ရက္) ေန႔က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္
ေက်ာင္းသားႏွင့္ အရပ္သား စကားမ်ားရာမွ
စတင္သည့္ ျပႆနာကိုေျဖရွင္းရန္ လာေရာက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

အမိန္႔နာခံသည္မွ လြဲၿပီး ဘာမွ်လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိပံု မေပၚသည့္
လံုထိန္းတပ္သားမ်ားက သူတုိ႔၏ ေသနတ္ေျပာင္း၀ကို
ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္ဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။
ထိုေနရာတြင္ရွိခဲ့သည့္ ကိုျမင့္ဦးက
ထိုေန႔ကအေျခအေနကို ျပန္ေျပာျပသည္။

“သူတုိ႔ တကယ္ပစ္တယ္။
တကယ္ကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခဲ့တယ္”

သူတုိ႔ ပစ္လုိက္သည့္ က်ည္ဆန္မ်ားထဲမွ တစ္ေတာင့္က
ေက်ာင္းသားမ်ားထဲ ကိုစုိးႏုိင္၏
ဘယ္ဘက္ခါးေနာက္ကို ထိမွန္သြားခဲ့ၿပီး
ကိုစိုးႏိုင္တစ္ေယာက္သည္လည္း ေျမေပၚလဲ ၿပိဳခဲ့ရသည္။

လံုထိန္းပစ္လႊတ္လိုက္ေသာ ေသနတ္က်ည္ဆန္သည္
သူ၏ ေရွ႕မွ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္
ေက်ာင္းသားလူငယ္ကိုသာမက
သူ႔အား ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည့္
အျခားမိသားစု၀င္မ်ား၏ ဘ၀ကိုပါ လဲၿပိဳေစသည္ကို
လံုထိန္းရဲေဘာ္ သိဟန္ မတူ။

ပြဲခ်င္းၿပီး ေသဆံုးသြားေသာ ကိုဖုန္းေမာ္၊
ဆႏၵျပေက်ာင္းသား ကိုစိုးႏိုင္ႏွင့္
ကိုျမင့္ဦး အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားေျခာက္ဦးထက္မနည္း
ေသနတ္မွန္ခဲ့ရသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီးေနာက္
၃ နာရီေလာက္ၾကာမွ ကိုစုိးႏုိင္ေရာက္လာတယ္”ဟု
အသည္းထဲေသနတ္ထိမွန္ခဲ့သည့္ ကိုျမင့္ဦးက ေျပာသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေ၀းေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား
လံုထိန္းမ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္သည္ဆုိေသာ
သတင္းကိုၾကားရပါက ရက္စက္သည့္လုပ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း
မွတ္ခ်က္ေပးေကာင္းေပးလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္လည္း
အာဏာရွင္ဦးေန၀င္းႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ားက
ကိုစိုးႏိုင္အေပၚလုပ္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားက
ရက္စက္သည္ဆိုသည့္ စကားထက္ပင္
ပိုေကာင္းပိုလိမ့္မည္။

ဒဏ္ရာရေနေသာ အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္
ကုိစုိးႏုိင္ကို ေဆး႐ံုသို႔ သယ္ေဆာင္မည့္
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကို အာဏာပိုင္မ်ားက တားျမစ္ခဲ့သည္။
ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ ခုတင္တုိင္မ်ားႏွင့္
လူနာမ်ား၏ ေျခလက္မ်ားကို သံႀကိဳးမ်ားအသံုးျပဳကာ
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့သည္။
ထိုသံႀကိဳးမ်ားကို ကိုစုိးႏုိင္ေသဆံုးမွသာ
အာဏာပိုင္မ်ားက ျဖဳတ္ေပးခဲ့သည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ေလးနာရီခန္႔သြားရသည့္
ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္သည့္
ကိုစိုးႏုိင္မိသားစု၀င္မ်ားက
သူ၏ သတင္းကိုၾကားရေတာ့
သူ႔ဖခင္က သားေနာက္လိုက္ဖို႔ ျပင္သည္။
အိမ္ေဆာက္ရန္အတြက္ ၀ယ္ယူထားသည့္
ပ်ဥ္းကတုိးသစ္မ်ားကို ေရာင္းခ်ၿပီး
လမ္းစရိတ္လုပ္ရသည္။

သူ၏ ဖခင္ျဖစ္သူ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ ထြက္လာေတာ့
ယာယီေဆာက္ထားသည့္ ၀ါးတဲေလးထဲတြင္
က်န္းမာေရးမေကာင္းသည့္ မိခင္ျဖစ္သူကို
ေစာင့္ေရွာက္ေနရသည့္ ဆယ္တန္းေျဖမည့္
ညီငယ္ႏွစ္ဦးႏွင့္ ကိုစိုးႏုိင္၏ အစ္မတုိ႔
စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ က်န္ေနခဲ့ရသည္။

ကိုစိုးႏိုင္၏ ဖခင္ျဖစ္သူသည္
ဦးေန၀င္း၏ လမ္းစဥ္ပါတီ၀င္ျဖစ္ၿပီး
ဧရာ၀တီတုိင္းတြင္ ယခုေခတ္အဆုိအရ
တုိင္းေဒသႀကီးအလုပ္သမား၀န္ႀကီး
အဆင့္ေလာက္အထိ တာ၀န္ယူခဲ့ဖူးသည္။

သို႔ေသာ္လည္း အာဏာရွင္တုိ႔သည္
သူတုိ႔အုပ္စိုးႏုိင္ေရးကို ထိခုိက္လာမည္ဆုိပါလွ်င္
ဘာကိုမွအေရးမထား။

RIT ေက်ာင္း၀င္းထဲတြင္ ပစ္သတ္ခဲ့ေသာ
ကိုဖုန္းေမာ္တစ္ေယာက္သည္လည္း
လမ္းစဥ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးပင္ မဟုတ္ပါလား။

ကိုစိုးႏုိင္ဖခင္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့
ေသနတ္ဒဏ္ရာရ သားျဖစ္သူက
ေဆး႐ံုခုတင္ႏွင့္ လက္ထိတ္၊ ေျခထိတ္မ်ား
တြဲလ်က္။ ေသနတ္အပစ္ခံရအၿပီး ၂၃ ရက္အၾကာ

ကိုစိုးႏုိင္တစ္ေယာက္ အသက္ဆံုးခဲ့ရသည္။

“အေဖျပန္ေျပာျပတာကေတာ့
သူဆံုးခါနီးမွာ မိသားစုအေပၚ
တာ၀န္မေက်ခဲ့တာ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔
မွာသြားတယ္”ဟု ကိုစိုးႏုိင္၏ အစ္မျဖစ္သူ
ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီက ေျပာသည္။

“ဆံုးခါနီး သံုးရက္ေလာက္မွာ
ရဲရဲေတာက္တုိ႔ဗမာေတြသီခ်င္းကို
သူေတာက္ေလွ်ာက္ဆုိေနခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အေျခအေနဆိုးေနခဲ့တာ။
သူက လာၾကည့္တဲ့သူတုိင္းကို
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ဖုိ႔ပဲမွာေနတာ”ဟု
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ကိုစုိးႏုိင္ေဘးတြင္
ရွိေနခဲ့သည့္ ကိုျမင့္ဦးက ေျပာသည္။

ရန္ကုန္တြင္ အက်ဥ္းခ်ဳံး က်င္းပခဲ့ရသည့္
အသုဘအၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူက
တိတ္တဆိတ္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လာခဲ့ရသည္။
ကိုစိုးႏုိင္၏ ညီငယ္ႏွစ္ဦးစလံုး
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖေနဆဲမို႔
သူ႔အစ္ကိုသတင္း မေျပာရက္ေသာေၾကာင့္
ဖခင္ျဖစ္သူက အိမ္တန္းမျပန္ခဲ့ဘဲ ပုန္းေနခဲ့ရသည္။

“အငယ္ႏွစ္ေယာက္ စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ေန႔မွ
အေဖကေျပာတယ္။

ကၽြန္မလည္း
ေျမမွာလူးလွိမ့္ၿပီး ငိုခဲ့ရတယ္။

အေဖက ငါနဲ႔အတူတူေနခ်င္ရင္
အက်ယ္ႀကီး မငိုနဲ႔။
ငါတို႔ေတြ အဖမ္းခံရမယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစုေတြ ခ်က္ခ်င္းပဲ
ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ရတယ္”ဟု
ေဒၚျမင့္ျမင့္ဦးက ေျပာသည္။

ကိုစိုးႏုိင္ကိစၥျဖစ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း
အစုိးရ၏ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကို
ေၾကာက္ရြံ႕ေသာေၾကာင့္
သူတုိ႔ မိသားစုႏွင့္ ပတ္သက္ဖို႔
၀န္ေလးၾကသူအခ်ဳိ႕ ရွိခဲ့သည္ဟု သူကေျပာသည္။
ထုိအထဲတြင္ ေဆြမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ပင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။

ရက္စက္မႈအေပါင္း
သရဖူေဆာင္းခဲ့သည္ဆုိရမည့္
ဦးေန၀င္းႏွင့္ သူ႔ေနာက္လိုက္မ်ားက
ဒီတင္မရပ္ေသး။
ကိုစိုးႏုိင္၏ ညီ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကိုပါ
ဖိအားေပးေစာင့္ၾကည့္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။

“အစ္ကိုဆံုးတဲ့ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္စာေမးပြဲ႐ႈံးတယ္။
ေျဖႏုိင္ရက္သားနဲ႔ မေအာင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီတုန္းက (ခ) အဆင့္နဲ႔
အေအာင္ေပးတာလည္းရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့ (ခ) ေတာင္မပါဘူး။
အားလံုးက နားလည္လုိက္တယ္။
တမင္လုပ္တာလို႔” ဟု
ကိုစိုးႏုိင္၏ ညီငယ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးက ေျပာသည္။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ဆက္ေနေတာ့
သူ႔အစ္ကိုလိုပင္ ဂုဏ္ထူးႏွစ္ဘာသာျဖင့္
ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္လည္း အတိတ္ကအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္
ပညာေရးကို သူ စြန္႔လႊတ္လိုက္သည္။

ကိုစုိးႏုိင္၏ ဖခင္တစ္ေယာက္လည္း
စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား ခံစားရင္းက
ကိုစိုးႏုိင္ေသဆံုးၿပီး
ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္က
လံုထိန္းရဲေဘာ္ပစ္လုိက္သည့္
က်ည္ဆန္မ်ား၏ အက်ဳိးဆက္ကို
သူတုိ႔မိသားစု ခံစားေနရဆဲျဖစ္သည္။
၂၅ ႏွစ္တာကာလ ဒီရက္ပိုင္းေတြအတြင္း
လက္ခ်ဳိးေရ၍ ရေသာသူအခ်ဳိ႕မွလြဲၿပီး
မည္သူကမွ စာနာသနားေၾကာင္း
သူတို႔ မိသားစု၀င္မ်ားဆီ
လာေရာက္ႏွစ္သိမ့္ျခင္း မရွိခဲ့ဖူးေပ။

သမုိင္း၀င္ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအစ၊
ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ အေစာဆံုးက်ဆံုးခဲ့ရသည့္
ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ မိသားစု၀င္မ်ားဘ၀မွာ
ခက္ခဲစြာ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။

ထို႔အတြက္ ေၾကညာခ်က္မ်ား
လႈိင္လႈိင္ထုတ္ေလ့ရွိသည့္
အတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားဘက္ကေရာ၊
ဘိန္းဘုရင္ႀကီးေလာ္စစ္ဟန္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည့္အတြက္
၀မ္းနည္းေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာေလ့ရွိသည့္
အစိုးရဘက္အရာရွိမ်ားဘက္ကပါ စာနာမႈတစ္စံုတစ္ရာ
သူတုိ႔ မရခဲ့ၾက။

လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့သည့္
တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း
အေရအတြက္ အတိအက် မသိႏုိင္သည့္ ႏုိင္ငံသားမ်ား
ကိုစိုးႏုိင္လို အသက္ေပးခဲ့ရသည္။
သူတို႔၏ မိသားစု၀င္မ်ား
လူ႕အသုိင္းအ၀ိုင္းၾကားထဲတြင္
ေပးဆပ္မႈႏွင့္မတန္ေအာင္ မည္မွ်နစ္နာေနမွန္း
ဘယ္သူမွ အတိအက် မသိခဲ့ၾက။

“ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ၿပိဳလဲရတာ

စိုးႏုိင္လုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ဆုိၿပီး ေနာင္တ မရမိခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ဂုဏ္ယူရတာေပါ့။

ဒါကို ဘာနဲ႔မွ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ဘူး”ဟု
ကိုစိုးႏုိင္၏ အစ္မျဖစ္သူ ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီက ဆုိသည္။

ၿပီးေတာ့ အေ၀းကို ေငးေနခဲ့သည္။
ယိုင္တိယိုင္တိုင္အိမ္ေလး၏
နံရံထက္တြင္ေတာ့
ဧည့္သည္မ်ား ယူေဆာင္လာသည့္
ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္က ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္ရွိေနခဲ့သည္။

ေရးသားသူ- ထြန္းခုိင္။