ဘ၀တစ္ပါးေရာက္ေနတာေတာင္ ေမတၱာတရားျပည့္၀ႀကရင္

လူသားခ်င္း ေမတၱာတရားေခါင္းပါးသူမ်ားအတြက္ သိေစရန္ ….

ေဆးခန္းပိတ္ျပီး အိမ္ျပန္ဖို႕ စီစဥ္ေနတုန္း ည ၉နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ႔္ ေဆးခန္းတံခါးကို ကေသာကေျမာ ေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ေဆးခန္းတံခါး လာေခါက္သံေတြထဲမွာ အခုေလာက္္ အေရးတၾကီး ကသုတ္ကရက္ႏိုင္တဲ႕ တံခါးေခါက္သံမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မၾကားခဲ႕ဖူးပါဘူး။

“၀င္ခဲ႕ပါ.. ၀င္ခဲ႕ပါ.. ” ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္စြာ တုံ႕ျပန္လိုက္မိပါတယ္။ အခန္းတံခါး ဆြဲဖြင္႔သံၾကားလိုက္ျပီး တံခါး၀မွာ ေပၚလာတာက အသက္ (၉) ႏွစ္ထက္ ဘယ္လိုမွ ၾကီးမဲ႕ပံု မရတဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ၾကည္႕ရတာ ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ တုန္တုန္ရီရီနဲ႕၊ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ျဖဴေဖြးေဖ်ာ႕ေတာ႕လို႕ မ်က္လံုးေလးေတြကလဲ ရီေ၀ညွိဳးငယ္စြာနဲ႕။

“ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာရယ္ သမီး အေမ အသည္းအသန္ ဖ်ားေနလို႕ပါ။ သူဟာ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနပါတယ္၊ အေမ႕ကို ကယ္ပါဦး ဆရာရယ္၊ အိမ္ကို လိုက္ျပီး အေမ႕ကို ကုေပးပါေနာ္”။

“ ဆရာက ဘယ္အိမ္ကိုမွ လိုက္မကုပါဘူး၊ သမီးအေမကိုသာ ဒီေဆးခန္းကို ေခၚလာခဲ႕ပါကြယ္” ။

“ဆရာရယ္ အေမက ဘယ္လိုမွ မထႏိုင္လို႕ပါ၊ ဆရာသာ လိုက္မၾကည္႕ဘူးဆိုရင္ သမီးအေမ ေသရပါေတာ႕မယ္.. သမီးကို သနားသျဖင္႕ လိုက္ၾကည္႕ေပးပါ ဆရာရယ္၊ သမီး ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္” ။

ကေလးမေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ဥေလးမ်ား တစ္လိမ္႕လိမ္႕ က်ဆင္းလာရင္း ႏႈတ္မွလည္း အဆက္မျပတ္ တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သံေလးက သနားစဖြယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႕ ႏွလံုးသားထဲက ၾကင္နာ သနားစိတ္ေတြ ယိုဖိတ္လာတာနဲ႕ ကေလးမေလးရဲ႕ အိမ္ကို လိုက္သြားၾကည္႕ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ေဆးအိတ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း ကေလးမေလးကို ေရွ႕ကေန လမ္းျပဖို႕ေျပာလိုက္ေတာ႕ ၀မ္းသာစိတ္နဲ႕ လက္ခနဲျဖစ္သြားတဲ႕ သူမရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြက ခ်စ္စရာ၊ ကေလးမေလးက ဦးေဆာင္ျပီး သူမအိမ္ရွိရာ လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၾကပါတယ္။ (၁၀) မိနစ္ခန္႕ ေလွ်ာက္လာ ျပီးေနာက္ အိမ္ကေလး တစ္လံုးေရွ႕ အေရာက္မွာ အိမ္တံခါးကို ဆြဲဖြင္႕လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ႕ကို အရင္၀င္ေစပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲကို ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ အိပ္ရာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးထက္မွာ လွဲေလ်ာင္းေနတဲ႕ လူနာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနပံုပါ။ တစ္ကိုယ္လံုးလဲ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူက်စ္ေနပါတယ္။ လူနာဟာ သူ႕လက္ကိုေတာင္ အေပၚေျမွာက္ႏိုင္တဲ႕ အင္အားမရွိေတာ႕ပါဘူး။
ဒါေပမဲ႕ လူနာရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ဆရာ၀န္ ရဲ႕ အကူအညီကို အသည္းအသန္ လိုအပ္ေနေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ သူမကို ကယ္တင္ဖို႕ ေတာင္းပန္ေနတဲ႕ အရိပ္အေယာင္ ေတြကိုလဲ အတိုင္းသား ျမင္ေနရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ လူနာအမ်ိဳးသမီးကို လိုအပ္တဲ႕ ေဆးကုသမႈကို ေပးဖို႕ အျမန္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ ပါေတာ႕တယ္။ ထူးဆန္းတာက ခုနက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႕ လာေခၚတဲ့ ကေလးေလးကို လံုး၀ ထပ္မေတြ႔ရေတာ႕ပါဘူး။

တစ္အိမ္လံုးမွာလည္း အျခားအိမ္သား တစ္ေယာက္ တစ္ေလကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔မိပါဘူး။ တကယ္လို႕ ဒီညသာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္မလာဘူးဆိုရင္ လူနာအမ်ိဳးသမီးဟာ အသက္ ဆံုးရံႈးေကာင္း ဆံုးရံႈးသြားႏိုင္ပါတယ္။

သူ႕အဖ်ားက အေတာ္ကို စိုးရိမ္ရတဲ႕ အေျခအေနမ်ိဳးပါ။ အဖ်ားက်ေအာင္ တစ္ညလံုးနီးပါး ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ကုသလိုက္ရပါတယ္။

မနက္မိုးလင္းခါနီးမွ လူနာဟာ စိတ္ခ်ရတဲ႕ အေနအထားကို ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လူနာအမ်ိဳးသမီးကို အိမ္ျပန္ေတာ႕မဲ႕အေၾကာင္းနဲ႕ ညေနပိုင္းေလာက္မွ တစ္ေခါက္ ျပန္လာၾကည္႕မဲ႕အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႕ ေဆးအိတ္ကို ဆြဲျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ႕ပါတယ္။


ညေနပိုင္း ေဆးခန္းမဖြင္႕ခင္ လူနာအိမ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္သြားျပီး လူနာကို လိုအပ္တဲ႕ စစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေန ေကာင္းသြားပါျပီ။ ခုေတာ႕ လူနာဟာ စကားလဲ ေကာင္းမြန္စြာ ေျပာႏိုင္တဲ႕ အေနအထား ေရာက္ေနပါျပီ။ တစ္ညလံုး ကုသေပးခဲ႕တဲ႕အတြက္ လူနာက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေက်းဇူးစကား အထပ္ထပ္ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ “တကယ္လို႕ ကေလးမေလးသာ လာမေခၚရင္ အေဒၚဟာ ေသေတာင္ ေသသြားႏုိင္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ သနားစရာ ေတာင္းပန္မႈေၾကာင္႕သာ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သိပ္လိမၼာ သိတတ္တဲ႕ကေလးေလးပါဘဲဗ်ာ။ မိဘအေပၚ သိပ္သိတတ္တဲ႕ ဒီလို ကေလးမ်ိဳး ေမြးထားရတာ အေဒၚဘယ္ေလာက္မ်ား ဂုဏ္ယူလိုက္မလဲေနာ္”။

ကၽြန္ေတာ႕စကားၾကားတဲ႕ လူနာအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာနဲ႕ အံ႕ၾသတဲ႕ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျဖတ္ေျပးသြားပါတယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားျပီးေတာ႕မွ စကားသံ ထြက္လာပါတယ္။

“ဆရာ ... ကၽြန္မသမီးေလးက ဆံုးသြားတာ ၃ႏွစ္ေတာင္ ရွိပါျပီ၊ ဟိုနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႕ ပံုဟာ သမီးေလးပံုပါ၊ ဆရာ ကၽြန္မသမီးေလးကို သိလို႕လားဟင္” ။

ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ရာက ထျပီး နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႕ ဓာတ္ပံုအနီးကို တိုးကပ္ျပီး ေသခ်ာေအာင္ ၾကည္႕လိုက္ မိပါတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒီကေလးမဟာ မေန႕ညက ကၽြန္ေတာ႕ေဆးခန္း တံခါးကို ေခါက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဒီေရာက္ေအာင္ ေခၚလာတဲ႕ကေလးမေလးပါဘဲ။ ဒီရုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မွားစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။

ထူးဆန္း အံ႕ၾသစိတ္ေတြနဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကင္းမဲ႕စြာ ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ အၾကာၾကီးရပ္ေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ႕ ေလးေလး နက္နက္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ မေန႕ညက တံခါးေခါက္သံဟာ ခုခ်ိန္ထိ သူ႕အာရံုမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေနတုန္းပါ။

သူ႕ကို ကေလးမေလးဟာ ဒီေနရာထိေအာင္ ေခၚလာတယ္ ဆိုတာလဲ သူ႕အေနနဲ႕ မမွတ္မိစရာ
မရွိပါ။

အင္း၊ ဒါဟာ ေမတၱာတရားရဲ႕ ထူးျခားဆန္းက်ယ္မႈဘဲ ျဖစ္မွာပါ။ ေခါင္းကို တစ္ဆတ္ဆတ္ ျငိမ္႕မိရင္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္မိပါတယ္။ အေဒၚၾကီးကိုေတာ႕ ကေလးမေလး အေၾကာင္း ဘာမွ ထပ္မေျပာမိေတာ႕ပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ႕ သိပၸံပညာက လိုက္မမီတဲ႕ အရာေတြဟာ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ရွိေနတတ္တယ္ဆိုတာ သူလက္ခံလိုက္မိပါတယ္။

(ဘ၀တစ္ပါးေရာက္ေနတာေတာင္ ေမတၱာတရားျပည့္၀ႀကရင္ လက္ရွိဘ၀မွာ ေမတၱာတရားလက္ဆုတ္ကိုင္ မထားႏိုင္ႀကသူေတြ … လူသားအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းႀကပါေစ …. ) ။