"ရဟန္းသံဃာကို ေ၀ဖန္ေကာင္းပါသလား"

"ရဟန္းသံဃာကို ေ၀ဖန္ေကာင္းပါသလား"

The Voice Daily ပါ ေဆာင္းပါး။ (အရွင္ေခမာနႏၵ)။

ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံေရာက္ ဆရာ၀န္တစ္ဦးက ``ဘုန္းႀကီးေတြ ေ၀ဖန္ရင္ ငရဲႀကီးတယ္ အျပစ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဟုတ္သလား။ လူပုဂၢိဳလ္ေတြက ဘုန္းႀကီးေတြကို လံုး၀ေ၀ဖန္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလား´´ဆုိၿပီး ေမးျမန္းပါတယ္။ ေမးသင့္ေမးထုိက္တဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ၿပီး အေျဖကိုလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးေျဖၾကားေပးမွ ေကာင္းမယ္လုိ႔ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ေျပာဆိုရမွာကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုဟာ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔တတ္ၾကသလို ေ၀ဖန္သူရွိရင္ေတာင္ မိစၧာဒိ႒ိတစ္ဦးသဖြယ္ ရႈ႕ျမင္တတ္ၾကလို႔ပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မွန္ရင္ ကေလးဘ၀ထဲက ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ႀကီးပ်င္းလာခဲ့ရတာမုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မွန္ရင္ အားလံုးနီးပါးက ငရဲႀကီးမွာ ေၾကာက္ၾကတာ ဆန္းေတာ့လဲ မဆန္းပါဘူး။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ၀ိဘဇၨ၀ါဒေတာ္ရွိေပမယ့္ ရွင္ရဟန္းေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာ၀င္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တုိင္ေ၀ဖန္ေရးလုပ္ရမွာကိုလည္း ေသမေလာက္ေၾကာက္ၾကသလို အေ၀ဖန္ခံလိုက္ရၿပီဆုိရင္လည္း ငါ့ကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ အျပဳသေဘာေ၀ဖန္တာလား ဂုဏ္သိကၡာ ညိႈဳးႏြမ္းေအာင္လို႔ အပ်က္သေဘာကဲ့ရဲ႕အတင္းဆို ရႈတ္ခ်ၿပီးေျပာတာလားဆုိတာကို မေ၀ခြဲေတာ့ပဲ ``မင္းကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေနလို႔လဲ´´ဆုိတဲ့ စကားလံုးၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။ မညွာမတာေ၀ဖန္ရရင္ ဒါဟာ ပညာမဲ့ျခင္းရဲ႕ အစျဖစ္ၿပီး လူမုိက္ေတြရဲ႕ လကၡဏာလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ပုဗၺာရံုေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါဟာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာ ေနလိုလလို ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမႀကီးဟာ ခုႏွစ္သမီးအရြယ္မွာ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၀ိသာခါေက်ာင္းအမႀကီးဟာ ရဟန္းေတာ္ေတြကို အကိုလိုေမာင္လိုသားလို ေလးစားၾကည္ညိဳ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးတတ္သူတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ရဟန္းေတာ္ေတြ သာသနာ့၀န္ကို အားသြန္ႀကိဳးပမ္းထမ္းရြက္ႏိုင္ေအာင္ အဘက္ဘက္က လိုေလေသးမရွိ ေထာက္ပံ့လႈဳဒါန္းသူတစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမႀကီးဟာ လႈဳဒါန္းစရာရွိရင္လည္း လိုေသးမရွိလႈဳဒါန္းတတ္ၿပီး ရဟန္းေတာ္ေတြကို ဆံုးမစရာရွိရင္ ဆံုးမတတ္သလို ေ၀ဖန္စရာရွိရင္လည္း ဗြင္းဗြင္းႀကီး အားမနာတမ္းေ၀ဖန္တတ္သူျဖစ္ပါတယ္။

၀ိသာခါဟာ သားသမီးေျမးျမစ္ေပါမ်ားၿပီး အသက္လည္းရွည္တာေၾကာင့္ `အလြန္မဂၤလာရွိေသာ သူ´´လို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ဘာသာျခားတုိ႔ကအစ လက္ထပ္မဂၤလာစေသာကိစၥတုိ႔၌ ပင့္ဖိတ္ၿပီး ဦးစြာေကၽြးေမြးဧည့္ခံကာ ``ဤသတုိ႔သားနဲ႔ သတိုးသမီးသည္ အရွင္မကဲ့သုိ႔ အသက္ရွည္စြာ အနားကင္း၍ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံပါေစ´´လို႔ ဆုေတာင္းၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ မဂၤလာေဆာင္အိမ္အေရာက္မွာ ဥဒါယီဆုိတဲ့ရဟန္းတစ္ပါးဟာ သတိုးသမီးနဲ႔အတူ အခန္းတစ္ခန္းထဲ မွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာေနတာကို ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္းပဲ အခန္းထဲ၀င္သြားကာ ``အရွင္ဘုရား မာတုဂါမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ မဖြယ္ရာျပဳႏုိင္တဲ့ေနရာမွာ စကားေျပာေနတာဟာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ အရွင္ဘုရားက ရိုးရိုးသားသား ေျပာဆိုေနတာဆိုရင္ေတာင္ လူအမ်ားက အရွင္ဘုရားတုိ႔ ရိုးရုိးသားသား ေျပာဆိုေနတယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး´´လို႔ ေျပာဆိုဆံုးမပါတယ္။

ဥဒါယီရဟန္းဟာ ေျပာစကားနားမေထာင္တာေၾကာင့္ ၀ိသာခါဟာ လမ္းထြက္ၿပီး ``ဥဒါယီကိုယ္ေတာ္ဟာ မိန္းကေလးနဲ႔အတူ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္မွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္စကားေျပာေနပါတယ္´´ဆုိၿပီး လမ္းေပၚသြားေနတဲ့ ရဟန္းမွန္သမွ်ကို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ရဟန္းေတြကလည္း ဘုရားကို ျပန္ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဘုရားရွင္က သိကၡာပုဒ္ပညတ္ေတာ္မူပါတယ္။ ၀ိသာခါဟာ ေျပာဆိုဆံုးမေ၀ဖန္စရာရွိရင္ ရဟန္းေတြကိုလည္း အေၾကြးမထားပဲ ေျပာဆိုဆံုးမေ၀ဖန္တတ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္လက္ေတာ္က မစၧိကာသ႑ၿမိဳ႕မွာ စိတၱသူၾကြယ္ဆိုတာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူက ပဥၥ၀ဂၢီအပါတြင္ပါ၀င္ေသာ မဟာနာမ္ေထရ္ထံမွာ တရားနာၿပီး ေသာတာပန္တည္ခဲ့သူပါ။ မဟာနာမ္မေထရ္က သူလႈဳတဲ့ေက်ာင္းမွာ သီတင္းမသံုးတာမုိ႔ သုဓမၼအမည္ရွိတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကုိ တင္လႈဳကိုးကြယ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးကို အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္နဲ႔ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္မေထရ္တုိ႔ဟာ ေနာက္ပါရဟန္းတစ္ေထာင္နဲ႔အတူ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ စိတၱသူၾကြယ္ဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ထံမွာ တရားနာၾကားၿပီး အနာဂါမ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ တစ္ရက္မွာ သူၾကြယ္က အဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးကို အိမ္ဆြမ္းစားၾကြဖို႔ပင့္ဖိတ္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေက်ာင္းထိုင္ျဖစ္တဲ့ သုဓမၼရဟန္းကို ပင့္ဖိတ္ပါတယ္။ သုဓမၼရဟန္းဟာ သူ႔ကို အရင္မပင့္ဖိတ္လုိ႔ စိတ္ဆုိးကာ ျငင္းလႊတ္လိုက္ပါတယ္။

သုဓမၼရဟန္းဟာ ေနာက္ေန႔ဆြမ္းစားခ်ိန္က်ေတာ့ စိတၱသူၾကြယ္အိမ္ကို သြားပါတယ္။ အိမ္ေရာက္လာတဲ့ သုဓမၼရဟန္းကို စိတၱသူၾကြယ္က ေကာင္းမြန္ခ်ိဳသာစြာနဲ႔ ``အရွင္ဘုရား ဒီေနရာမွာ သီတင္းသံုးပါ´´လို႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါမွာ ``ငါ ဆြမ္းစားလာတာမဟုတ္ဘူး။ လႈဳဖြယ္၀တၳဳေတြကို လာၾကည့္တာ´´လို႔ ေျပာၿပီး ဟုိဟိုသည္သည္ တစ္ခဏမွ်ၾကည့္ကာ ``ဒကာ သင့္လႈဳဖြယ္၀တၳဳတုိ႔သည္ မ်ားျပားေပစြ။ သုိ႔ေသာ္ကား ႏွမ္းၾကြပ္မုန္႔ကား မပါေခ်´´ဆိုၿပီး စိတၱသူၾကြယ္စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ေျပာပါတယ္။ စိတၱသူၾကြယ္တုိ႔မ်ိဳးရိုးက ႏွမ္းၾကြပ္မုန္႔သည္ေတြပါ။ ``အရွင္သုဓမၼ အရွင္ကား တစ္ခဏမွ်ပင္နား၍ရႈ႕ေသာ္လည္း အကုန္အစင္ ျမင္တတ္ေသာ က်ီးကန္းနဲ႔တူပါေပတယ္´´လို႔ စိတၱသူၾကြယ္က ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာ စိတ္ဆုိးၿပီး `ဒီသူၾကြယ္ရဲ႕ ေက်ာင္းမွာ ငါမေနဘူး´လုိ႔ ေတြးၿပီး ရာဇၿဂိဳဟ္က ဘုရားရွင္ဆီသြားပါတယ္။

မိမိကိုလာေရာက္တဲ့ သုဓမၼရဟန္းကို ဘုရားရွင္က ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာၾကားၿပီး ဘာေၾကာင့္ ရာဇၿဂိဳဟ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တာလည္းဆုိတာကို ေမးျမန္းေတာ္မူပါတယ္။ သုဓမၼရဟန္းကလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဘုရားရွင္က ``စိတၱသူၾကြယ္ရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္၊ သင္ရဲ႕ အျပစ္သာျဖစ္တယ္။ စိတၱသူၾကြယ္ကို သြားေတာင္းပန္ေခ်´´ဆုိၿပီး မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သုဓမၼရဟန္း လာေတာင္းပန္းတာကို စိတၱသူၾကြယ္က သုဓမၼရဟန္း မာနက်ေစလိုတာေၾကာင့္ ခြင့္မလႊတ္ပါဘူး။ ဒီအခါမွာ သုဓမၼရဟန္းက ဘုရားရွင္ဆီ ျပန္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားရပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း ျပန္သြားၿပီး ေတာင္းပန္ခုိင္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးႀကိမ္သံုးခါ သြားလိုက္ျပန္လိုက္ လုပ္ၿပီးမွ ခြင့္လႊတ္ေပးပါတယ္။ သုဓမၼရဟန္းလည္း သိပ္မၾကာခင္မွာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါမွာလည္းပဲ ေသာတာပန္အရိယာမ်ားျဖစ္တဲ့ ေဃာသကသူေဌးႀကီးတုိ႔ ဦးေဆာင္ေသာ ေကာသမၺီၿမိဳ႕က ဒကာဒကာမေတြဟာ အက်င့္သီလအင္မတန္စင္ၾကယ္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား အတၱမာနကို အေျခခံၿပီးျဖစ္တဲ့ စိတ္၀မ္းကြဲျပားမႈကို ျပန္လည္ညီညြတ္ေစဖို႔အတြက္ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ဆြမ္းေလာင္းလႈဳျခင္း မရွိပဲ ရဟန္းေတာ္ေတြကို အၾကပ္ကိုင္ကာ ညီညြတ္စြာေနထိုင္ၾကေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။

အထက္ပါ၀တၳဳေတြကို ေထာက္ဆၿပီးေတာ့ သာသနာေတာ္ႀကီး စင္ၾကယ္ေစဖုိ႔အတြက္ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္မ်ားနဲ႔ဆုိရင္ ရဟန္းသံဃာေတြကို ေ၀ဖန္ရံုမွ်မက လိုအပ္ရင္ အၾကပ္ကိုင္ၿပီးေတာင္ ဆံုးမႏုိင္တယ္ဆုိတာ လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလို ထင္ရွားလွပါတယ္။ ရဟန္းသံဃာေတြကို ေကာင္းေစလို၍ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေ၀ဖန္မႈမ်ိဳးျပဳလုပ္တာဟာ အျပစ္မရွိသလို ငရဲလဲမႀကီးပါဘူး။ ဒကာဒကာမေတြအေနနဲ႔ ဤကဲ့သုိ႔ ေ၀ဖန္မႈမ်ိဳးကို ျပဳလဲျပဳလုပ္သင့္ၾကပါတယ္။ ဒါမွသာလွ်င္ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာ စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္နဲ႔ အဓြန္႔ရွည္တည္တန္႔ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ဘာသာဋီကာက်မ္းျပဳအေက်ာ္ အဂၢမဟာပ႑ိတ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ``ဤ၀ိသာခါ၀တၳဳကို မွတ္ခ်က္ထား၍ ယခုကာလ၌လည္း သာသနာ သန္႔ရွင္းေစလိုေသာ သေဘာျဖင့္ မေတာ္မတဲ့ ျပဳက်င့္သူမ်ားကို ယဥ္ေက်းစြာ ေျပာဆိုတားျမစ္ႏိုင္ ကဲ့ရဲ႕ရံႈ႕ခ်ႏုိင္၏။ ထိုသို႔ ကဲ့ရဲ႕ရံႈ႕ခ်မႈေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ခုမွ် အျပစ္မရွိေခ်´´လို႔ ဘုရားဥပေဒေတာ္ႀကီးက်မ္းမွာ ေရးသားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာေတြကို ေကာင္းေစလိုတာေၾကာင့္ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေ၀ဖန္မႈျပဳလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္မျဖစ္သလို ငရဲလည္းမႀကီးဆိုတာ သိမွတ္နားလည္ထားၾကရပါမယ္။ ယုတ္မာေသာ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာၿပီး ဆဲဆုိရႈတ္ခ်ေ၀ဖန္တာမ်ိဳးကေတာ့ အျပစ္ရွိပါတယ္။ ငရဲႀကီးပါတယ္။

အရွင္ေခမာနႏၵ- မိုးသု-မႏၱေလး။