သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ေနႀကတာကို စကၡဳပါလမေထရ္လို အေတြးမွန္ (သမၼာသကပၸ) နဲ ့ အျမင္မွန္ (သမၼာဒိဌိ) မ်ား ႏွလုံးသြင္းေစခ်င္လို ့ပါ။

“ရဟတ္ယဥ္ျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္၀န္းက်င္ လွည့္လွည္၍ ႏွစ္သစ္ဦးမဂၤလာ အႏၲရာယ္ကင္း ပရိတ္တရားေတာ္ ရြတ္ပြားသရဇၥ်ယ္? ပရိတ္ေရမ်ားျဖင့္ ဖ်န္းပက္ေမတၱာပို႔သ” တဲ့၊ ၂၀၁၀ ဧၿပီလ (၁၈) ရက္ေန႔ ေၾကးမံုသတင္းစာပါ သတင္းေခါင္းစဥ္ေလးပါ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။

ရဟတ္ယဥ္၊ ေနျပည္ေတာ္၀န္းက်င္၊ အႏၲရာယ္ကင္းပရိတ္ေတာ္၊ ပရိတ္ေရ၊ ေမတၱာပို႔သ။

ဖ်က္ခနဲဆိုသလို ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္ ေရးသားျပဳစုခဲ့ေသာ ဓမၼပၸဒစာအုပ္ပါ ယမကဝဂ္မွ စကၡဳပါလမေထရ္ (မ်က္စိမျမင္ေသာ ရဟႏၱာအရွင္) အေၾကာင္းမွ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို သြားသတိရမိသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အလိုေတာ္အတိုင္း အက်င့္သီလဘာ၀နာကို ထက္သန္ခိုင္မာေသာ အဓိဌာန္ျဖင့္ က်င့္ႀကံေနထိုင္သြားေသာ ရဟန္းျမတ္ စကၡဳပါလမေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ က်င့္စဥ္ကား ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ပင္ ျဖစ္သည္။

အဓိဌာန္ႏွင့္က်င့္စဥ္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာယံုၾကည္စြာ သီလမပ်က္ က်င့္ႀကံခဲ့ေသာ စကၡဳပါလမေထရ္ျမတ္ႀကီး လမ္းခရီး၌ ေဘးကင္းရန္ကင္းစိမ့္ေသာဌာ ညီေတာ္စူဌပါလသူႂကြယ္က တူေတာ္ပါလိတကို သာမေဏျပဳေစၿပီး ထည့္ေပးလိုက္သည္။

ယူဇနာတစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ေ၀းရာ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သုိ ့ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ လာၾကရာလမ္းတြင္ ထင္းေခြေနေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ႏွင့္ သာမေဏတို႔ ေမွာက္မွားၾက၏။

ယခုပင္ သီခ်င္းသံၾကား၏။ ယခုပင္ သီခ်င္းလည္း ေပ်ာက္၏။ သာမေဏသည္လည္း ၾကာျမင့္၏။ သာမေဏႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တို႔သည္ ေမွာက္မွားျခင္း ျဖစ္တန္ရာ၏။ သာမေဏသည္လည္း သီလပ်က္စီးျခင္း ျဖစ္တန္ရာ၏ဟူ၍ စကၡဳပါလမေထရ္ ဆင္ျခင္မိ၏။

သာမေဏသည္ မိမိကိစၥၿပီး၍ ဦးရီးေတာ္ထံ ျပန္လာကာ ေရွ႕ခရီးဆက္ရန္ ေလွ်ာက္ထားသည္။ စကၡဳပါလမေထရ္သည္ တူ သာမေဏအား မိမိ၏ ေတာင္ေ၀ွးကို အကိုင္မခံ ႏွင္ထုတ္၏။

သာမေဏကမူ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ကြယ္ေနေသာ ဦးရီးေတာ္မေထရ္သည္ ေတာအုပ္အလယ္၌ ဒုကၡေရာက္မည္ကို စိုးရိမ္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထား၏။ စကၡဳပါလမေထရ္က လံုး၀ခြင့္မျပဳေသာေၾကာင့္ သာမေဏသည္ ႀကီးစြာေသာ ေနာင္တျဖင့္ ငိုေႂကြးျမည္တမ္းလွ်က္ ခြဲခြာၾကရေလ၏။

ကိုယ္က်ိဳးကိုယ့္စီးပြားကိုငဲ့၍ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ မေကာင္းသူမ်ားအား လ်စ္လွ်ဴ႐ွဳထားျခင္းႏွင့္ မိမိတို႔ ယံုၾကည္လိုက္နာေနေသာ လမ္းစဥ္မ်ားမွ ေသြဖယ္ျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ က်င့္စဥ္မဟုတ္ဟူ၍ စကၡဳပါလမေထရ္က နမူနာျပ၏။

စကၡဳပါလမေထရ္ျမတ္သည္ အသက္ကို တန္ဖိုးမထား၊ ေလာက၌ ဓမၼထြန္းကားေရးကိုသာ တန္ဖိုးထား၏။ နတ္သုဓၶာတစ္တင္းခြဲ၌ မစင္တစ္ပဲ အေရာမခံႏိုင္သူ ျဖစ္၏။ ေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ က်င့္စဥ္ကား ၾကည္ညိဳေလးစားဖြယ္ အလြန္ေကာင္းလွေပသည္။

အမွန္အားျဖင့္ လူ႔သမိုင္းဟူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေတြးႏွင့္အျမင္တို႔က ခင္းေပးေသာ လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနၾကရေသာ “ဘ၀ခရီးသည္တို႔၏ ခရီးသြားမွတ္တမ္း” သာ ျဖစ္ပါ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အစုန္လမ္းႏွင့္ အဆန္လမ္း (သို႔) လမ္းမွားႏွင့္ လမ္းမွန္ကို ေရြးရာတြင္ ေလာက၌ “ဓမၼ” ထြန္းကားေရးအတြက္ က်ေရာက္သမွ်ေသာ ေလာကဓံတရားမ်ားကို ႀကံ့ႀကံ့ခံကာ ျပတ္ျပတ္ထင္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္၊ မဆုတ္မနစ္ေသာ ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓါတ္၊ လံုေလာက္ေသာ ဥာဏ္ပညာတို႔ျဖင့္ အသက္ကိုပင္ မငဲ့ကြက္ဘဲ လမ္းမွန္ကို ေရြး၍ ဘ၀ခရီးေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ စကၡဳပါလမေထရ္၏ အေတြးမွန္ (သမၼာသကပၸ) ႏွင့္ အျမင္မွန္ (သမၼာဒိဌိ) ကို အစဥ္တစိုက္ ေလးစားၾကည္ညိဳ ႏွလံုးသြင္းထိုက္ေပသည္။

"ထိုေယာက္်ားသည္ အစြမ္းသတၱိ မရွိ၊ အမ်ိဳးယုတ္၏၊ နည္းေသာ ပညာရွိ၏၊ ၾကီးက်ယ္စြာေသာ မင္း၏ အျဖစ္ကို ရေသာ္ တခဏျခင္းျဖင့္ ေဖာက္ျပန္၏၊ ပရိသတ္ကို ဖ်က္ဆီး၏၊ ထိုသို႔ မထိုက္တန္ေသာ မင္းဆိုးမင္းညစ္အား ျပည္သူတို႔က ညွဥ္းဆဲ ႏွိပ္စက္ရာသည္။ ျပည္သူတို႔က အျပစ္ ဒဏ္ခတ္ရသည္။ ျပည္သူျပည္သားတို႔သည္ ဥပေဒႏွင့္အညီ မအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အုပ္စိုးသူ မင္းတို႔ကို အျပစ္ဒဏ္ ေပးရမည္။ ထို႔အျပင္္ မင္းကဲ့သို႔ မက်င့္၊ ဓားျပကဲ့သို႔ က်င့္ေသာ မင္းဆိုးမင္းယုတ္အားလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို မျပဳရာ” (မိလိႏၵပဥွာ)။

(တင္ျပသူ - ေက်ာင္းသားတစ္ဦး)။

၁၉.ဧျပီလ.၂၀၁၀။

(ေပးပို ့လာေသာ အလင္းဆက္အား ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္)။