“ပန္းတိုင္ မေပ်ာက္ပါေစႏွင့္”

“အိုးေ၀” စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ ပညာဒါနသင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ျခင္း အခမ္းအနား ဖိတ္ၾကားလႊာ။


































“ပန္းတိုင္ မေပ်ာက္ပါေစႏွင့္”

ကြ်န္ေတာ္စာမေရးျဖစ္တာၾကာပါျပီ။ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ ့ေထာင္ထဲက ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ့ (ဗ.က.သ) ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္ကစလို ့ ဗမာႏူိင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ ့ ခ်ဳပ္(ဗ.က.သ) ျပန္လည္ဖြဲ ့စည္းေရး အလုပ္ေတြ၊ ႏူိင္ငံအႏွံ ့ခရုိင္ေတြမွာေက်ာင္းသားသမဂၢေပၚေပါက္ေရး ၾကိဳးပမ္းရတဲ့တာ၀န္ေတြနဲ ့ မအားလပ္ႏူိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုမအားလပ္တဲ့ၾကားကပဲ မေရးမျဖစ္တဲ့အျဖစ္ေတြ ေပၚေပါက္လာသည့္အတြက္ အမ်ားျပည္သူသိေအာင္ ခ်မေရးျပခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရးျပရေတာ့မွာပါ။

ဒီစာအတြက္ အလံုးစံု ကြ်န္ေတာ္တာ၀န္ယူသလို ဒီစာပါအေၾကာင္းအရာမ်ားဟာလဲ ကြ်န္ေတာ္ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္ကိုးလို ့ ေရးျပတာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ ၾကိဳတင္ေျပာထားပါရေစ။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ အဓိကရည္ရြက္ခ်က္ကေတာ့ ျပည္တြင္းကေရာ ျပည္ပမွာပါရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသား မ်ဳိးဆက္မ်ားစြာက ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ့ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြဟာ ဗကသဆိုတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ရဲ့ သမိုင္းတန္ဖိုးနဲ ့လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္တာ၀န္ကို ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြၾကားထဲက တာ၀န္ေၾကပြန္ေအာင္ ဘယ္လိုထမ္းေဆာင္ေနရတယ္ဆိုတာ သိရွိနားလည္ျပီး ဗကသမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္အေပၚကို ပိုမိုတန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္ရယ္၊ ျပည္တြင္းက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြအေပၚ စာနာနားလည္လာႏိုင္ဖို ့ရယ္ပါပဲ။ ထပ္ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတေယာက္၊ အဖြဲ ့အစည္းတစ္ခုကိုမွ ေစာင္းေျမာင္းထိခိုက္ေစလိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ သို ့မဟုတ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ လံုး၀မပါဘူးဆိုတာ သစၥာျပဳရဲပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကပဲ အြန္လိုင္းေပၚက ၀က္ဆိုက္ဒ္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတစ္ဦးေရးထားတဲ့ “တစ္ခုတည္းေသာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ တစ္ခုတည္းေသာ ဗဟို” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိျပီး ၾကိဳက္လြန္းတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ကိုယ္ပိုင္၀က္ဆိုက္ဒ္ျဖစ္တဲ့ “ရန္ကုန္ေက်ာင္းသား(ရကသ)” www.yakatha.blogspot.com မွာတင္ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ အင္တာနက္၀က္ဆိုက္ဒ္ေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ၊ ေျပာဆိုခ်က္ေတြ ပ်ံ ့ႏွံ ့ေနတာေတြ ့ရပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ေလးရက္ကေတာ့ ၇ ဇူလိုင္ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္နဲ ့ ပတ္သက္ျပီး အရင္က ဗကသမွာ တာ၀န္ယူျပီး ယခုအထိလည္း ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ အခန္းက႑ကိုယ္စီနဲ ့ ဆက္လက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတ့ဲ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္း
ေဆာင္ေဟာင္းၾကီးမ်ားျဖစ္တဲ့ ဦးလွေရႊ၊ ဆရာေအာင္၀ံသ၊ ဆရာ၀င္းထြဋ္ေဇာ္၊ ဦးတင္ေအးတို ့နဲ ့စကား၀ိုင္းဖြဲ ့ျပီး ဟိုးအရင္ (၇.၇.၆၂) တုန္းက သူတို ့ကိုယ္ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ၇ ဇူလိုင္အေရးအခင္းအေတြ ့အၾကံဳေတြကို ဗ.က.သ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းေျပာျပတဲ့ စကား၀ိုင္းေလးလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာ အမွန္တရားေတြကို သိရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ စကား၀ိုင္းျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့သူေတြေရာ၊ သမိုင္းစကား လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့တဲ့ ဗ.က.သရဲေဘာ္ေဟာင္းၾကီးေတြကိုေရာ အလြန္ပဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္။

အဲဒီစကား၀ိုင္းမွာ ဆရာေမာင္၀ံသက စကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။ သူတို ့လက္ထက္၊ သူတို ့ေခာတ္တုန္းကလဲ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ ကိုယ့္အယူအဆ၊ ကိုယ့္၀ါဒနဲ ့ကိုယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲေနတာပါပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ ကြဲျပားေနသည္ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းသားသမဂၢအမွဳေဆာင္ေရြးပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိသူကို ရွံဳးနိမ့္သူက လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ျပီး ထြက္ေပၚလာတဲ့ ရလဒ္ကို ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္းက်က် ေက်နပ္စြာ လက္ခံေပးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပိဳင္ဆိုင္မွဳ ျပင္းထန္ေနပါေစ၊ အယူ၀ါဒျခင္း ဆန္ ့က်င္ဘက္ျဖစ္
ေနပါေစ ကိုယ္ေခါင္းေဆာင္ မလုပ္ရလို ့ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ေနာက္တခု ထပ္ထူေထာင္သူ မရွိခဲ့ပါဘူးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ “လူ” ကို မေလးစားရင္ေတာင္ “မူ” ကို ေလးစားတယ္၊ ဗ.က.သရဲ ့သမိုင္းဂုဏ္ေရာင္ကို တန္ဖိုးထားတဲ့အတြက္ သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွစ္ခု စင္ျပိဳင္ေထာင္တဲ့ျဖစ္စဥ္မ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ေၾကာင္း တကယ္ကို ေလးေလးနက္နက္ ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီစကားဟာ အလြန္ပဲ တန္ဖိုးရွိတဲ့စကားျဖစ္ျပီး၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲေဘာ္ေတြ စဥ္းစားဆင္ျခင္သင့္ၾကတဲ့ စကားပါ။

ဒီ ဗ.က.သ ဆိုတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ ရဲ ့သမိုင္းတန္ဖိုးကို ေလးစား တန္ဖိုးထားလို ့ျပည္တြင္းက ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ ့ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ ဘယ္လိုအခက္အခဲၾကားက ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ခ်ီတက္ေနၾကရတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နဲ ့နီးစပ္တဲ့ ရန္ကုန္ေတာင္ပိုင္းခရိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ရ.တ.က.သ) က ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ ့ အျဖစ္အပ်က္အခ်ိဳ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ႏွဳတ္တင္ျပပါ့မယ္။

ဗ.က.သ နဲ ့ပတ္သက္ျပီး ၀ိ၀ါဒကြဲျပားေနသူမ်ား၊ အယူအဆမတူသူမ်ား ဒီစာကိုဖတ္ျပီး ေတြးေတာဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကဖို ့ပါ။

ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရဲ ့တဖက္ကမ္းက ရန္ကုန္အေရွ ့ပိုင္းတကၠသိုလ္တည္ရွိတဲ့ သန္လ်င္ျမိဳ ့ေလးမွာ ေနထိုင္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို (၂၀၀၀) ခုႏွစ္မွာ ေအာင္ျမင္ျပီး (၂၀၀၂) ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္အေရွ ့ပိုင္းတကၠသိုလ္ ရုကၡေဗဒအထူးျပဳနဲ ့ ပထမႏွစ္ စတက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက (၂၀၀၃) ဗ.က.သ မ်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုလြင္ကိုလတ္တို ့ ကိုနႏၵာစစ္ေအာင္တို ့နဲ ့ စတင္ရင္းႏွီးျပီး လက္တြဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစိုးရရဲ ့လမ္းျပေျမပံု (၇) ခ်က္ကို ဆန္ ့က်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ ့ ကိုလြင္ကိုလတ္တို ့ ကိုနႏၵာစစ္ေအာင္တို ့ကို ဖမ္းဆီးျပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ားခ်မွတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အေရွ ့ပိုင္းတကၠသိုလ္က ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ေလးလဲ ၀ါးအစည္းေျပသလို တကြဲတျပား ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ (၁၈) ႏွစ္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ ရပ္ကြက္ရံုးက မိဘေတြကိုေခၚျပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတာ၊ ဌာနကပါေမာကၡဆီမွာ ၀န္ခံလက္မွတ္ထိုးခဲ့ရတာ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ ့ ျခိမ္းေျခာက္သလိုလို၊ ေစတနာနဲ့ သတိေပးသလိုလို ေျပာဆိုခံခဲ့ရတာေတြကို အရြယ္နဲ့မမွ်ေအာင္ ခံခဲ့ရတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ တျမိဳ ့ထဲသားျခင္းလဲျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဦးဆရာလိုလဲျဖစ္တဲ့ ကိုလြင္ကိုလတ္တို ့ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀နဲ ့ရင္းျပသြားခဲ့တဲ့ ယံုၾကည္မွဳတန္ဖိုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စြဲသြားျပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္လမ္းေၾကာင္းဟာ မေသြဖယ္ခဲ့ပါဘူး။

(၂၀၀၇) ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာလဲ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတခ်ဳိ ့ရဲ ့အေမွ်ာ္အျမင္ၾကီးမွဳေၾကာင့္ ဗ.က.သ ရဲ ့ (Second Line) အျဖစ္ ကန္ ့လန္ ့ကာေနာက္ကြယ္ကသာ လွဳပ္ရွားခဲ့တဲ့အတြက္ တျခားရဲေဘာ္မ်ားထက္စာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ (၂၀၀၈) ခုႏွစ္ နာဂစ္အျပီးမွာလဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ကံတရားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံ ကံေကာင္းခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီလိုကံေကာင္းမွဳေတြေၾကာင့္ အျပင္ေလာကမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အလကား မေနခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ အက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးက ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္မွာ ဗ.က.သ ကို အဆင္သင့္ ဦးေဆာင္လွဳပ္ရွားလို ့ရေအာင္ အင္အားစုတခုကို စုစည္းေနခဲ့ပါတယ္။

ယခု တိုင္းႏိုင္ငံအႏွံ ့မွာ ခရိုင္ေက်ာင္းသားသမဂၢ အသီးသီးေပၚေပါက္လာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ယူ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ အင္အားစုေလးဟာ ရန္ကုန္ေတာင္ပိုင္းခရိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ရ.တ.က.သ) အျဖစ္ ရပ္တည္ေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ (ရ.တ.က.သ) နဲ ့ကၽြန္ေတာ္ရဲ ့ၾကားက ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဗ.က.သ ရဲ ့လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရင္း တျပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ ေတာင္ပိုင္းခရိုင္ ဗ.က.သ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ ့ အတူ (ရ.တ.က.သ) ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ား အရည္အေသြး ျမင့္မားတိုးတက္လာေအာင္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ျမိဳ ့ေလးက ျပည္သူလူထုကို တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က အလုပ္အေကၽြးျပဳခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ သန္လ်င္ျမိဳ ့မွာ (ရ.တ.က.သ) ရဲ ့ ရံုးခန္းတျဖစ္လဲ “အိုးေ၀” စာဖတ္ခန္းေလးတခုနဲ ့တကၠသိုလ္၀င္တန္းပညာဒါနစာသင္၀ိုင္းတခုကို တည္ေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သန္လ်င္ျမိဳ ့ မေစ်းနားမွာ တစ္လ ေငြေျခာက္ေသာင္းနဲ ့ ဆိုင္ခန္းတစ္ခန္း ငွားခဲ့ပါတယ္။ (ရ.တ.က.သ) ရဲေဘာ္မ်ားနဲ ့ အျခားအလွဴရွင္မ်ားထံက စာအုပ္စာတမ္းမ်ား လိုက္လံအလွဴခံျပီး အဲဒီဆိုင္ခန္းမွာပဲ “အိုးေ၀” စာၾကည့္တိုက္ နဲ ့ တကၠသိုလ္၀င္တန္းပညာဒါနတန္းခြဲတခုကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆိုင္ခန္းခ ေျခာက္ေသာင္းနဲ ့ပညာဒါနေက်ာင္းရဲ့ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကိုေတာ့ ေတာင္ပိုင္းခရိုင္ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက တစ္ဦးလွ်င္ တစ္လႏွစ္ေထာင္ (၂၀၀၀) ႏွဳန္းျဖင့္ လစဥ္ေၾကးထည့္၀င္ၾကပါတယ္။

အဲဒီေတာင္ပိုင္းခရိုင္ရဲ ့ “အိုးေ၀” စာၾကည့္တိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ပညာဒါနေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ရယ္၊ ၀ါးခယ္မျမိဳ ့နယ္က သန္လ်င္သမ၀ါယမေကာလိပ္မွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနတဲ့ ကိုကိုေမာင္ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားရယ္၊ ေနာက္ဆံုးတေခါက္ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ ့ လြတ္လာတဲ့ မံုရြာက ဗိုလ္ပီ (ေအာင္လွိဳင္မင္း) ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားရယ္ ေနၾကပါတယ္။ ေန ့စဥ္ ပညာဒါနေက်ာင္းနဲ ့စာၾကည့္တိုက္လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ရန္အတြက္ အဲဒီမွာပဲ ေနျပီး၊ အဲဒီမွာပဲ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကပါတယ္။ ဆန္ကို တျပည္ျခင္းစီ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ ့၀ယ္စားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ ့ ေန ့စဥ္ဟင္းလ်ာကေတာ့ ၾကက္သြန္နီနဲ ့ငရုတ္သီးသုတ္ထားတဲ့ ဟင္းပါ။ တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ဗိုလ္ပီ အျပင္က ျပန္လာရင္း ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္းရဲ ့မ်က္ေစာင္းထိုး အိမ္ေရွ ့က ျမက္ခင္းထဲမွာ ျမင္းခြာရြက္ေတြ အေလ့က် ေပါက္ေနတာကို သြားေတြ ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဗိုလ္ပီက “ကိုမင္းေသြးေရ … ဒီေန ့ညေနစာမွာ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳးေတာ့ တိုးျပီဗ်” လို ့ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန ့က စလို ့ ဗိုလ္ပီဟာ ညေနဘက္ေတြမွာ အဲဒီျမက္ခင္းက ျမင္းခြာရြက္ေတြကို သြားခူးေလ့ရွိပါတယ္။

တစ္ညေနမွာေတာ့ ဗိုလ္ပီ ျမင္းခြာရြက္ႏွဳတ္ေနတုန္း အဲဒီအိမ္က အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာျပီး “သားရယ္ အဲဒီျမက္ခင္းေပၚကဟာေတြေတာ့ မစားပါနဲ ့၊ အဘြားအိမ္ထဲမွာ စိုက္ထားတာရွိတယ္၊ လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္ လာယူပါ” လို ့ လာေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုေျပာျပီး ေနာက္တေန ့မွာ သူ ့အိမ္ေရွ ့က ျမက္ခင္းကို ရွင္းထားတာ ေတြ ့ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို လမ္းေဘးျမက္ခင္းေပၚက ျမင္းခြာရြက္ေတြ မစားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာပါ။ ဗိုလ္ပီကေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ ့ “ကြ်န္ေတာ္တို ့အခင္းေလးပ်က္သြားျပီဗ်” လို ့ ့ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အခန္းရဲ့ ေနာက္မွာ ပိန္းပင္ေတြနဲ ့ျမက္ပင္ေတြ ေရာေႏွာေပါက္ေနတဲ့ ပိန္းေတာၾကီးရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကန္စြန္းရြက္ေတြ ဟိုနားတစ္စု ဒီနားတစ္စု ေပါက္ေနပါတယ္။ အိမ္ေရွ ့အခင္းေလး အဖ်က္ခံလိုက္ရတဲ့ ဗိုလ္ပီနဲ ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ ့ အတူေနတဲ့ ပညာဒါနက ေက်ာင္းသားေလးက အဲဒီကန္စြန္းရြက္ေတြကို မ်က္စိက်လာပါေတာ့တယ္။ ေန ့တုိင္း ဆင္းဆင္းခူးေနတာေတြ ့ေနရတဲ့ ေဘးအခန္းက လူေတြက တစ္ရက္ ဗိုလ္ပီတို ့ ဆင္းခူးေနတုန္း နင္တို ့အဲဒါဘာလုပ္ဖို ့ခူး၊ခူးေနတာလဲလို ့လွမ္းေမးပါတယ္။ ဗိုလ္ပီ ျပန္ေျဖတာ ရွင္းပါတယ္။ “အဆိပ္ေျဖတယ္ဆိုလို ့စားဖို ့ပါ´တဲ့။ တစ္ညေန ကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ ႏိုင္ငံေရးပြဲတစ္ခုရွိလို ့ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ထဲကို သြားပါတယ္။ အဲဒီပြဲကအျပန္မွာ ေနာက္က်လို ့ ညဆယ္နာရီက်မွ ထမင္းစခ်က္ၾကရတယ္။ ဆီကုန္ေနတာေတြ ့လို ့ ဟင္းအတြက္ အေရွ ့က ေစ်းဆိုင္မွာ ၾကက္ဥသြား၀ယ္တဲ့ ကိုကိုေမာင့္ကို ကြ်န္ေတာ္က သူ ့မွာ ပိုက္ဆံရွိေသးရင္ ဆီပါ၀ယ္ခဲ့ဖို ့အခန္းေရွ ့ကေန လွမ္းေအာ္လိုက္ပါတယ္။ သူက ေငြမရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အျပန္အလွန္ေျပာေနသံကို ၾကားတဲ့ဆိုင္ရွင္က ၾကက္ဥတစ္ခါေၾကာ္စာဆီကို သူ ့ဆိုင္ကေနပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့တျပည္ခ်င္း ၀ယ္စားေနက် ဆန္ကုန္သြားလို ့ဗိုလ္ပီနဲ ့ ရာျပည့္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ဆန္သြား၀ယ္ပါတယ္။ ဆန္ဆိုင္ေရာက္တဲ့အခါမွာ တျပည္ ေျခာက္ရာတန္ ဆန္ရွိလားလို ့ ေမးေတာ့ ဆိုင္ရွင္က ရွစ္ရာတန္ဆန္ရွိတယ္ ယူမလားလို ့ ျပန္ေမးပါတယ္။ အဲဒါနဲ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ေျခာက္ရာတန္ပဲယူမယ့္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆိုင္ရွင္ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ ေအာင့္သက္သက္နဲ ့ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ျပန္ေျပာတာက`ေၾသာ္ … ငွက္ေကြ်းဖို ့လားတဲ့´။ အဲဒီအေၾကာင္း (ရ.တ.က.သ) က တျခားေက်ာင္းသားေတြကို ဟာသအျဖစ္ ျပန္ေျပာျပေတာ့ သူတို ့ ရယ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန့ေတြမွာ`အိုးေ၀´စာၾကည့္တိုက္ကို လာတဲ့အခါ သူတို ့လက္ထဲမွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီပါလာတဲ့ ဆန္ထုပ္ေလးေတြ ယူလာေပးၾကပါတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္ ျပည္သူ ့ေမတၱာခံယူရရွိေအာင္ တမင္တကာ ဇာတ္နာေအာင္ ေရးျပေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားေပးေပး၊ က်မ္းေပးေပး ကြ်န္ေတာ္ သစၥာဆိုရဲပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့အတူေနေနတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ သက္ေသရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္ေတာင္ပိုင္းခရုိင္က (ဗ.က.သ) ေတြ သက္ေသရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့တေယာက္ျခင္းစီဟာ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ့္မိဘေတြနဲ ့ အတူတူေနမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းေန၊ ေကာင္းေကာင္းစားျပီး ေကာင္းေကာင္း၀တ္ႏူိင္ပါတယ္။ မုန္ ့ဖိုးဆိုလည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္စာအတြက္ကေတာ့ ဘယ္မွ မသြား၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရင္ ေလာက္ငွရုံမက ပိုလွ်ံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ အခုလို ဒုကၡခံျပီး ဒီအလုပ္ေတြကို လုပ္ေနရပါသလဲ။ အေျဖကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏိုင္ငံအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ျပည္သူေတြအတြက္ တာ၀န္ေက်ခ်င္လို ့ပါ။ (ဗ.က.သ) ဆိုတဲ့ သမိုင္းၾကီးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ ့အစည္းၾကီး အခုထက္ ပိုျပီး စည္ပင္ၾကီးထြားေစခ်င္လို ့ပါ။ (ဗ.က.သ ) ကို ခ်စ္လို ့ပါ။ ယံုၾကည္လို ့ပါ။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့ ေျပာစကားအရ ေျပာရရင္ ေခာတ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ ပုခံုးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို ေၾကပြန္ခ်င္လို ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လိုပဲ တျခားခရုိင္ေတြက (ဗ.က.သ) ရဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြလည္း ေခာတ္ေနာက္ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ အာဏာပိုင္တစ္ခ်ိဳ ့ရဲ ့ဖိအားေပး ျခိမ္းေျခာက္ေခၚယူ ေမးျမန္းမွဳေတြကို ရင္ဆိုင္ျပီး အခုလို ဒုကၡေတြတဖက္နဲ ့ (ဗ.က.သ) အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ၾကီး ေရရည္တည္တံ့ေအာင္၊ ႏိုင္ငံအႏွံ ့ေပၚထြန္းလာေအာင္ ၾကိဳးစားေနၾကတာပါ။ ဆက္လက္ျပီးလည္း ၾကိဳးစားရပ္တည္ေနၾကဦးမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ့သမိုင္းကို အရုိင္းမခံပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ့ မိဘျပည္သူေတြကိုလည္း ဘယ္သူမွ ႏွိပ္စက္တာ မခံေစရပါဘူး။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ့စိတ္ဓာတ္နဲ ့ေစတနာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့(ဗ.က.သ) ေတြရဲ ့သစၥာပါ။

ဒီေလာက္ ေရးျပရရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုတာကို စာဖတ္သူတိုင္း သေဘာေပါက္မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ ့စာဟာ ကြ်န္ေတာ္တို့ ေက်ာင္းသားထုျပန္လည္ညီညြတ္ေရးအတြက္ေရာ (ဗ.က.သ) မ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ ေရရွည္တည္တံ့ေရးအတြက္ပါ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီစာကို ေရးရက်ိဳးနပ္ပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အကြဲကို ေခ်ာင္းေနတဲ့ က်ားေတြရွိတယ္ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါနဲ ့။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့စာကို ဗုဒၶၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ အဆံုးအမေလးတစ္ခုနဲ ့ အဆံုးသတ္ပါ့မယ္။ “သူတပါး၏ မ်ားစြာေသာ အက်ိဳးစီးပြား အတြက္ေၾကာင့္ မိမိ၏ အက်ိဳးစီးပြားကို အနည္းငယ္မွ် မဆုတ္ယုတ္ေစရာ၊ မိမိအက်ိဳးစီးပြားကို သိ၍ ၊ မိမိအက်ိဳးစီးပြားကို တိုးပြားေအာင္ ေလ့က်က္ အားထုတ္ရာ၏” (အတၱဒတၳေတၳရ၀တၳဳ )။
ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ား အားလံုး (ဗ.က.သ) ရဲ ့ အက်ိဳးစီးပြားကို တိုးပြားေအာင္ အားထုတ္ႏူိင္ၾကပါေစ…

မင္းေသြးသစ္
တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး
ဗဟိုလုပ္ငန္းေကာ္မတီ
ဗမာႏူိင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ (ဗကသ)။